Σακάτηδες, τυφλοί, χωλοί, πηροί και άλαλοι!

Wednesday 27 September 2023 00:00

«Πλήθη ηκολούθησαν τον Ιησούν εις την κορυφήν όρους υπεράνω της λίμνης προς τα ανατολικά, σχεδόν αντικρύ των Μαγδάλων, κ' εκεί φέροντες τους τυφλούς των και τους χωλούς και πηρούς και αλάλους, τους έθεσαν παρά τους πόδας του Αγαθού Ιατρού.»

«Ο Βίος του Χριστού»
Farrar Frederick William

Στο σημερινό μου άρθρο δεν θα χρησιμοποιήσω τον συνήθη καυστικό λόγο του κατά συρροή φιλοκατήγορου γραφιά. Ο οποίος με φαρμακόγλωσσες παρεμβάσεις και μαστιγωτικές επιθέσεις στήνει παγανιά, σπέρνει βιτριόλι στους πέντε ανέμους κι όποιον πάρει ο χάρος. Όχι γιατί ξέμεινα από βιτριόλι, ή στέρεψα από την σκωπτική διάθεση που συνήθως χαρακτηρίζει τα γραφόμενα μου, αλλά γιατί το σημερινό μου θέμα απαιτεί σοβαρότητα και αξιοπρεπή συμπεριφορά.

Σήμερα λοιπόν φόρεσα γραβάτα και το καπέλο του συνιδρυτή και προέδρου του ιδρύματος «ΧΑΡΙΣΜΑ». Ενός μη κερδοσκοπικού ιδρύματος το οποίο θεμελιώθηκε για να βοηθήσει… «σακάτηδες… τυφλούς… χωλούς… πηρούς και άλαλους». Ή αν προτιμάτε μια πιο εξευγενισμένη φράση· ιδρύθηκε για να βοηθήσει τα… «άτομα με ειδικές ανάγκες»

«Χάρισμα». Ένα ακόμα μη κερδοσκοπικό ίδρυμα το οποίο πρόθεση έχει να προσφέρει στους «persona non grata» ανθρώπους «ενός κατώτερου θεού» μια ζεστή αγκαλιά, και την αναγνώριση πως είναι ισότιμα μέλη της κουμπωμένης κοινωνίας στην οποία ζούμε. Τα άτομα με… «ειδικές ανάγκες», στην ουσία μια μόνο «ανάγκη» έχουν. Να μην τους αντιμετωπίζουμε σαν «κοινωνικά παράσιτα». Σαν κατώτερους ανθρώπους ξεκομμένους από τον ιστό του κοινωνικού συνόλου.

Το «Χάρισμα» λοιπόν είναι ένα ακόμα μη κερδοσκοπικό ίδρυμα το οποίο ιδρύθηκε με στόχο την αρωγή και την βελτίωση των συνθηκών διαβίωσης ατόμων με νοητική υστέρηση, σύνδρομο Down, παιδιά με αυτισμό, άτομα με παραπληγία κ.α. Στόχος μας… να δώσουμε την ευκαιρία στα άτομα αυτά να αναπτύξουν την αξιοσύνη και το ταλέντο τους μέσα από τις τέχνες. Προσφέροντας τους μαθήματα μουσικής, θεάτρου, ζωγραφικής, χοροθεραπείας και πολλά άλλα.

Τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι συγκεκριμένοι συνάνθρωποι μας είναι αμέτρητα. Σκοπούμενο του σημερινού μου άρθρου όμως δεν είναι να καταγράψω επιμέρους προβλήματα. Λίγο πολύ τα περισσότερα είναι γνωστά…

• Αδυναμία πρόσβασης σε κοινόχρηστους χώρους και δημόσια κτίρια των ΑμεΑ
• Ξεθεμελιωμένα ή ανύπαρκτα πεζοδρόμια
• Διαχωρισμός και αδυναμία ένταξης αυτιστικών παιδιών και παιδιών με σύνδρομο Down στη σχολική εκπαίδευση
• Κοινωνική απόρριψη
• Ρατσισμός
• Περιθωριοποίηση
• Αντιμετώπιση σοβαρών προβλημάτων οικογενειών οι οποίες περιθάλπουν αυτιστικά ή/και νοητικά υστερούντα άτομα
• Δυσκολίες στην επαγγελματική τους αποκατάσταση
• Και πολλά άλλα…

Στο σημείο αυτό νιώθω την ανάγκη να επισημάνω την πονοψυχιά και φιλευσπλαχνία των Κυπρίων! Όποια πόρτα κι αν κτυπήσαμε ζητώντας οικονομική ή/και άλλη βοήθεια, η ανταπόκριση των φίλων και ευεργετών του συνδέσμου μας ήταν συγκινητική! Κι ο λόγος που… «είμαστε ακόμα ζωντανοί.»

Τα προβλήματα που αντιμετωπίζει το δικό μας ίδρυμα, και πιστεύω κι όλα τα υπόλοιπα ομόρροπα σωματεία τα οποία εκουσίως προσπαθούν να βοηθήσουν τα «άτομα με ειδικές ανάγκες», δεν προέρχονται από την έλλειψη προσφοράς των συνανθρώπων μας. Αλλά από την δυσκολοχώνευτη αδιαφορία του κράτους να ενσκήψει με μεγαλύτερη υπευθυνότητα στα πολλαπλά προβλήματα που αντιμετωπίζουν… «οι σακάτηδες, οι τυφλοί, οι χωλοί, οι πηροί κι άλαλοι της Κύπρου!»

Έχω αναφέρει αρκετά από αυτά τα προβλήματα. Το πιο σημαντικό όμως το άφησα τελευταίο…

Είναι το λιγότερο ντροπή εν έτει 2023, σε μια «πολιτισμένη» Ευρωπαϊκή χώρα να μην υπάρχει μια «στέγη» να στεγάσει τα ηλικιωμένα άτομα με «ιδιαιτερότητες». Κυρίως τους συνανθρώπους μας που πάσχουν από άνοια, Αλτσχάιμερ και νοητική αναπηρία, των οποίων οι δικοί τους έχουν αποβιώσει και δεν έχουν κανένα να τους φροντίσει. Με αποτέλεσμα να καταλήγουν σε στέγες φιλοξενίας ηλικιωμένων ατόμων ή στο «θάλαμο αποκατάστασης» στο ψυχιατρείο της Αθαλάσσας!

Σκοπός μου δεν είναι να μηδενίσω την εξαίρετη υπηρεσία που προσφέρουν οι ειδικοί ψυχιάτροι, οι ψυχολόγοι, οι εργοθεραπευτές, και το νοσηλευτικό προσωπικό του νοσοκομείου. Αυτό το οποίο επισημαίνω είναι το κενό που υπάρχει ανάμεσα στην ανάγκη να αποθεραπεύσουμε ένα άτομο το οποίο υποφέρει από κάποια ψυχική διαταραχή, και στην υποχρέωση της πολιτείας να παρέχει μια στέγη με εξειδικευμένο προσωπικό το οποίο με αγάπη, κατανόηση και στοργή να φροντίσει τα ηλικιωμένα αυτά άτομα τα οποία όπως έχω ήδη αναφέρει, υποφέρουν από άνοια, την νόσο Αλτσχάιμερ ή/και είναι νοητικά καθυστερημένα.

Δεν σας κρύβω πως αυτό είναι ένα από τα οράματα όλων μας στο «Χάρισμα». Για την ώρα όμως, με χίλια ζόρια τα βγάζουμε πέρα στην προσπάθεια που καταβάλουμε κάθε μήνα να καλύψουμε τα έξοδα της εκπαίδευσης των 50 και πλέων χαρισματικών «μαθητών» μας.

Που να βρεθούν τόσα λεφτά; Μόνο αν γίνω παπατζής και με δυο τρεις αβανταδόρους να κρατούν τσίλιες τρέξω στα πανηγύρια κι αρχίσω να χαρτοκλέβω ματσωμένους αγαθιάρηδες… Μόνο τότε ίσως καταφέρω να μαζέψω κάνα φράγκο!

Είναι αδιανόητο ένα Ευρωπαϊκό κράτος το οποίο διαχειρίζεται δισεκατομμύρια ευρώ κάθε χρόνο, να μην μπορεί να βοηθήσει περισσότερο τα ΑμεΑ. Να αναμένει από το ίδρυμα «Ραδιομαραθώνιος» και από όλους εμάς τους ρομαντικούς δον Κιχώτες που τρέφουμε αυταπάτες πως τάχατες κάτι κάνουμε για να καλυτερέψουμε την ζωή των περιθωριοποιημένων συνανθρώπων της κοινωνίας μας. Να πέφτουμε στα τέσσερα, να φιλούμε κατουρημένες ποδιές και γονυκλινείς να ικετεύουμε γνωστούς και άγνωστους… «αν αγαπάτε, μπορείτε να μας βοηθήσετε να υποστηρίξουμε τους σακάτηδες, τους τυφλούς, τους χωλούς, τους πηρούς κι τους άλαλους της Κύπρου;»

Ντροπή!

Και πάλι πρόθεση μου δεν είναι να μηδενίσω το έργο των Κοινωνικών Υπηρεσιών της Πολιτείας. Προσπαθούν! Κακά τα ψέματα όμως. Η προσπάθεια που καταβάλλουν δεν είναι επαρκής.

For the record…

Τον Σεπτέμβριο του 2018, η επίτροπος Διοικήσεως εξέδωσε μια έντονα επικριτική έκθεση για τις απαράδεκτες συνθήκες που επικρατούν στις στέγες φιλοξενίας ηλικιωμένων ατόμων με αναπηρίες. Αλλά, τα διακηρυσσόμενα και τα υπεσχημένα των πολιτικών μας στα παλιά τους παπούτσια τα έχουν γράψει. Δεν είναι η πρώτη φορά που μας τάζουν λαγούς με πετραχήλια και στο τέλος…

«Αντλώ εις πίθον Δαναΐδων».

Μα, ούτε κι εμείς πάμε πίσω! Ενόσω ανάμεσα μας υπάρχουν άνθρωποι οι οποίοι χωρίς τσίπα ντροπής παρκάρουν τα «Μερσεντές» τους σε παρκινγκ αναπήρων… ενόσω υπάρχουν άνθρωποι οι οποίοι σταθμεύουν τα αυτοκίνητα τους στα πεζοδρόμια αποκόπτοντας το πέρασμα σε παραπληγικά άτομα σε καροτσάκια… ενόσω υπάρχουν άνθρωποι οι οποίοι λόγω προκαταλήψεων δεν σέβονται τα άτομα με αναπηρία, δεν μπορούμε να υπερηφανευόμαστε πως ανήκουμε σε μια πολιτισμένη κοινωνία.

Τα «άτομα με ειδικές ανάγκες» δεν είναι λιγότερο άνθρωποι από εμάς. Κι ούτε οι ανάγκες τους είναι «ειδικές». Άνθρωποι είναι σαν και μας. Και οι ανάγκες τους… «ίδιες είναι με τις δικές μας». Όσο για τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν, αν όντως θέλουμε να λεγόμαστε «άνθρωποι» ας δείξουμε λίγη ανθρωπιά επιτέλους. Ο κάθε ένας από εμάς ας προσθέσει το λιθαράκι του διευκολύνοντας την ζωή τους. Και όχι να γίνεται ένα ακόμα πρόβλημα στις δυσκολίες που οι συνάνθρωποι μας με «ιδιαιτερότητες» αντιμετωπίζουν καθημερινά. Όσο για το χρέος της Πολιτείας, τι άλλο να πω; Τζάμπα κι άδικα παιδεύομαι…

«Κουτσός στον κάμπο έτρεχε να πιάσει καβαλάρη»…

Σταύρος Σιδεράς
www.charisma.com.cy